• نخست این‌که، مؤسسه‌ای که کار اعتبارسنجی را انجام می‌دهد باید گذشته‌ی مجموعه‌ی اعتبارگیرنده (که ممکن است فرد، شرکت، سازمان یا بخش دولتی باشد) را در خصوص قرض‌هایی که اخذ یا پرداخت کرده ملحوظ دارد. ناگفته پیداست که هر گونه دیرکرد یا عدمِ پرداخت قرض تأثیر منفی بر رتبه‌سنجی اعتبار خواهد داشت. همچنین بالقوه‌گی‌ها یا پتانسیل‌های آن مجموعه در آینده نیز باید لحاظ گردد. در صورتی‌که آینده‌ی اقتصادی یک مجموعه‌ی اقتصادی روشن باشد، رتبه‌سنجی اعتبار آن شرکت بالاتر خواهد بود.
• دومین مؤلفه میزان بدهی آن مجموعه است کمه بر اساس آن هر قدر میزان بدهی کم‌تر باشد، نمره‌ی آن مجموعه در اعتبارسنجی بالاتر خواهد بود.
• سومین مؤلفه طول مدت دریافت اعتبار توسط یک مجموعه است.
• چهارمین مؤلفه انواع اعتبارهایی است که یک مجموعه در تاریخ فعالیت خود دریافت کرده است.

هدف عمده‌ی رتبه‌سنجی اعتبار فراهم‌کردن اطلاعات برای سرمایه‌گذاران بالقوه‌ای است که در بازارهای سرمایه‌ای نظیراوراق قرضه به فعالیت مشغول هستند. رتبه‌سنجی، به‌مانند چراغ راهنمای ریسک در سرمایه‌گذاری است. به بیانی دیگر، رتبه‌سنجی معیاری است در خصوص احتمال پرداخت به‌موقع سود اوراق قرضه به سرمایه‌گذاران (خریداران اوراق قرضه) به‌علاوه‌ی بازپرداخت اصل سرمایه در زمان پیش‌بینی شده.

سرمایه‌گذاران در عمل سیاست سرمایه‌گذاری خود را بر مبنای رتبه‌سنجی اعتبار بنگاه‌های اقتصادی تنظیم می‌کنند. رتبه‌سنجی اعتبار نه فقط مشخص می‌کند که آیا می‌شود یک قرض‌گیرنده‌ی وام را مورد تأیید قرار داد یا خیر، بلکه نرخ سودی را که برای بازپرداختِ وام لازم است تعیین می‌کند.

در کلیت ماجرا، مطالعات امکان‌سنجی پیش از تحول و توسعه‌ی فنی و اجرای پروژه صورت می‌پذیرد. به واسطه‌ی امکان‌سنجی، ارزیابی‌ای از پتانسیل یک پروژه برای نیل به موفقیت انجام می‌گیرد. از این‌رو، حصول به عینیتی ملموس از پروژه‌ای که امکان‌سنجی می‌شود مؤلفه‌ای مهم برای سرمایه‌گذاران احتمالی است.

پس نباید از خاطر برد که برای امکان‌سنجی یک پروژه ره‌یافتی عینی و به دور از حبّ و بغض اتخاذ گردد تا بدین واسطه اطلاعاتی فراهم شود که بشود بنابرآن مبادرت به تصمیم‌گیری کرد.